Wat doet Peter nu hij door corona niet kan wandelvoetballen met zijn team?
Voor Peter de Boevere kwam in 2018 wandelvoetbal als een geschenk uit de hemel. Van kinds af aan heeft hij aan allerlei sporten gedaan. Voetbal is altijd zijn grootste passie geweest maar heeft ook badminton gespeeld, squash en de laatste 25 jaar tennis. Als vrijwilliger was Peter 17 jaar coach en trainer van jeugdelftallen bij de lokale hockeyclub. Door een aangeboren afwijking was één van zijn heupen dermate versleten dat die moest worden vervangen. Twee jaar later was de beurt aan één van zijn knieën. Door een mislukte meniscusoperatie van 30 jaar geleden was ook die aan vervanging toe. Tennis leek hem niet meer de beste sport om te beoefenen. Peter zocht iets anders, het liefst met een bal.
Nadat Peter bij diverse wandelvoetbal teams in de regio speelde, werd er een team vlakbij zijn woonplaats opgericht. Er werd zelfs een Zeeuwse toernooikalender opgesteld met elke 6 weken een wandelvoetbal happening steeds in een andere plaats. Van die toernooien is alleen de eerste editie gehouden. De rest ging helaas niet door vanwege corona. Peter kan niet wachten om die wedstrijden in te halen en te spelen tegen zijn oude team, vrienden voor het leven.
Het aardige van het huidige team is, dat er ook een dame in speelt. Wandelvoetbal is een contactloze sport, waardoor er prima gemend gespeeld kan worden. Peter heeft in toernooien tegen teams gespeeld die voor de helft uit dames bestonden. Niet zondermeer een makkie, wel reuze gezellig, zeker na de wedstrijd. Dat je bij wandelvoetbal niet mag hardlopen klinkt makkelijk, maar is bijzonder lastig. Het vraagt met een beetje techniek goed positiespel, maar vooral veel zin om plezier te maken. Het is een sport voor iedereen, mannen en vrouwen. Het plezier staat altijd voorop.
“Door corona is voor mij een goede kennismaking met mijn nieuwe teamgenoten minder goed mogelijk. In eerste instantie mochten we niet douchen en geen gebruik maken van de kantine, waardoor een drankje na de wekelijkse training niet mogelijk is. Trainen en spelen is nu al geruime tijd niet meer mogelijk. We zien elkaar door de regelgeving sporadisch. Soms toevallig tijdens het wandelen of fietsen, al dan niet op de racefiets. Een enkeling tennist, maar ook maximaal met één ander in een enkelspel. Ik wandel ook, het liefst elke dag. Meestal met mijn vrouw, een enkele keer alleen. Ik hou veel van mijn vrouw, maar het is niet hetzelfde. Eén keer in de week stoeien met een bal, samen met anderen proberen een team te smeden, je met elkaar voorbereiden op wedstrijden en vooral het plezier en de persoonlijke verhalen in de kantine. In zo’n team voel je je niet oud, integendeel, je blijft er jong door”, aldus Peter.
